پرش پلک

هیچ کس نمی داند که پرش پلک دقیقاً چه دلیلی دارد. پرش پلک معمولاً در پلک بالا اتفاق می افتد و فرد نمی تواند این مشکل را متوقف کند. در برخی موارد پرش پلک می تواند در هر دو پلک اتفاق بیفتد. پلک هر چند ثانیه برای مدت یک تا دو دقیقه حرکت می کند. متخصصان مغز و اعصاب بر این عقیده اند که این عارضه می تواند به دلایل زیر باشد:

– خستگی
– استرس
– کافئین

پرش پلک بدون درد است و معمولاً ضرری ندارد و در اغلب موارد به خودی خود از بین می رود. ولی در صورتی که اسپاسم های پلک شدید باشد می تواند منجر به بسته شدن کامل پلک ها و باز شدن دوباره آن ها شود که به این بیماری “اسپاسم پلک” یا ” بلفارواسپاسم” میگویندو میتواند مرتبط با اختلالات حرکتی نظیر پارکینسون باشد.

اگر پرش پلک متوقف نشود چه اقدامی باید انجام داد؟

برخی افراد در تمام طول روز به اسپاسم پلک مبتلا هستند. این عارضه می تواند برای روزها، هفته ها یا حتی ماه ها ادامه داشته باشد. این مورد می تواند بر کیفیت زندگی فرد تاثیر بگذارد و باعث ناراحتی فرد شود.

پرش پلک

ادامه داشتن این عارضه بسیار نادر است ولی در صورتی که این عارضه ادامه داشته باشد می تواند باعث چشمک زدن دائمی شود. اگر نمی توانید چشم ها را باز نگاه دارید مشکل شدید تر است و احتمالاً نمی توانید درست ببینید. گاهی اوقات پرش پلک می تواند نشانه ی یک بیماری جدی باشد، مانند:

– بلفاریتیس ( پلک های متورم )
– خشکی چشم ها
– حساسیت به نور
– صورتی شدن چشم ها

این بیماری در برخی موارد نادر می تواند نشانه یک بیماری عصبی یا مغزی باشد، مانند:

– فلج بل
– دیستونیا
– بیماری پارکینسون
– سندرم تورت

همچنین پرش پلک می تواند از عوارض جانبی برخی داروها باشد. از شایع ترین داروها که می توانند عارضه جانبی پرش پلک را داشته باشند می توان به داروهای درمان صرع و داروهای درمان روان پریشی اشاره کرد.

انواع پرش پلک

پرش پلک سه نوع متداول دارد؛ پرش پلک خفیف متوسط و شدید. پرش پلک می تواند به دلایل زیر ایجاد شود:

– خستگی
– استرس
– کمبود خواب
– مصرف الکل، تنباکو و کافئین

از سوی دیگر تحریک سطح چشم ها می تواند منجر به پرش پلک خفیفی شود.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه نمود؟

– در مواردی که پرش پلک بیشتر از یک هفته به طول انجامد.
– پلک ها کاملاً بسته نشوند.
– اسپاسم عضلات دیگر صورت را هم درگیر کند.
– قرمزی، تورم و ترشح از چشم ها دیده شود.
– پلک بالا دچار افتادگی شده باشد.

درمان پرش پلک

در اکثر موارد پرش پلک خفیف است و به خودی خود درمان می شود. سعی کنید استراحت کافی داشته باشید و از مصرف الکل یا دخانیات و کافئین بپرهیزید. در صورتی که خشکی چشم علت پرش پلک باشد می توان از قطره های استریل چشمی و اشک مصنوعی استفاده نمود. در موارد شدیدتر بیماری داروهای زیر برای بیمار تجویز می شود:

– کلونازپام
– لورازپام
– تریهگزان ، آرتان، تریتان

این دارو ها در کوتاه مدت علائم بیماری را کاهش می دهند. از جمله درمان های دیگر می توان به موارد زیر اشاره نمود:

– بیوفیدبک
– طب سوزنی
– هیپنوتیزم
– کایروپراکتیک
– تغذیه درمانی

البته اثر این روش های درمانی اثبات نشده است.

منبع : https://www.webmd.com/eye-health/why-your-eyes-twitch#2

لکنت زبان

لکنت زبان به چه دلیلی به وجود می آید و از چه سنی برای افراد آغاز می شود؟ مادرزادی است و یا در اثر اتفاق خاصی به وجود می آید؟

دکتر یار احمدی می فرمایند لکنت زبان را زمانی که فرد شروع به صحبت کردن می کند، می توان مورد ارزیابی قرار داد. لکنت زبان به معنای عدم توانایی در شروع و یا ادامه دادن کلام است. دو حالت وجود دارد. در حالت اول افراد من من می کنند و گرفتگی در شروع صحبت شان دارند و بعد از اینکه تاخیر برطرف می شود، فرد شروع به صحبت کردن می کند. در حالت دوم زمانی که فرد در حال صحبت کردن است در اواسط صحبت کردن دچار وقفه های کلامی می شود. لکنت زبان یا به صورت اکتسابی و یا به صورت مادرزادی است.

لکنت زبان در کودکان

معمولاً توقعی که از کودک می رود اینگونه است که بعد از یک سالگی کلمات دو سیلابی مانند مامان، بابا و … را بگوید و بعد کم کم توسعه تکامل تکلمی کامل می شود. کودکانی که از اواسط دو سالگی تا سه سالگی و در زمان شروع یادگیری تکلم و جمله بندی دچار لکنت می شوند معمولاً لکنت را به صورت تکرار در بخش ابتدایی صحبت کردن نشان می دهند. در آن زمان می توان اختلال مادرزادی لکنت را تشخیص داد. ممکن است که کودکان زبان شان باز شود و کاملاً تکلم طبیعی داشته باشند و از یک سنی به بعد به طور ناگهانی دچار پس رفت کلامی بشوند که این مورد می تواند خود را در حوزه تکلم یا دیگر حوزه ها نشان دهد.

لکنت زبان

برای مثال نوعی تشنج به نام سندرم لاندا کلفنر وجود دارد که تقریباً از سنین 6 الی 7 سالگی شروع به تشنج کردن می کنند و به موازات این تشنج ها، تکلم کودکان دچار اشکال می شود و حتی شاید به لال شدن کودک منجر شود. لکنت مادرزادی می تواند در بدو شروع به تکلم خود را نشان ندهد و به ظاهر زبان کودک باز شود و بعد از مدتی کودک دچار مشکل شود. که این موارد نیاز به بررسی دارند.

لکنت زبان در افراد مسن

نوع دیگری از وقفه های تکلمی وجود دارد که در سنین 50، 60 یا 70 سالگی خود را نشان می دهد که این مورد بیشتر به دلیل سکته های مغزی اتفاق می افتد. مرکز تکلم ما در نیمکره غالب ما قرار دارد. در افراد راست دست، نیمکره غالب در سمت چپ قرار دارد. سکته های مغزی که نیمکره غالب را درگیر کند می تواند بر تکلم فرد تاثیر بگذارد و موجب وقفه در کلام شود. این وقفه می تواند خود را به صورت تکرار کلمات و یا لکنت نشان دهد. در مواردی هم فرد متوجه دستور و حرف دیگران نمی شود و به نوعی درک کافی از محیط اطراف ندارد. ولی در برخی موارد درک افراد خوب است ولی در تولید کلام دچار مشکل می شوند.

در مواردی هم به دنبال سکته مغزی افراد کد بندی کلامی در مغز شان به درستی انجام می شود ولی عضلاتی که می خواهند این کلمات را بیان کنند کارکرد درستی ندارند و این مورد به دلیل فلج عضلات است. این مورد هم به نوعی لکنت زبان گفته می شود. ما به این نوع بیماری، لکنت های ثانویه مغز به علت اختلالات عروق مغزی ناشی از سکته می گوییم.

ارثی بودن یا نبودن لکنت

آیا اگر فردی در خانواده دچار لکنت زبان باشد امکان ابتلای فرزند به لکنت زبان افزایش می یابد و یا ارتباطی ندارد؟
دکتر یار احمدی می فرمایند درصد بسیار کمی از لکنت ها می توانند ارثی باشند. اگر پدر یا مادر دچار لکنت باشد به احتمال خیلی پایینی کودک هم به لکنت مبتلا می شود. درصد خیلی کمی از افرادی که به لکنت مبتلا هستند، سابقه ابتلا به لکنت در خانواده آن ها ( پدر یا مادر ) دیده شده است.

یکسری از لکنت ها به دلیل اختلالات اضطرابی به وجود می آیند. مثلاً کودکی در منطقه ای که زلزله رخ داده است حتی در صورتی که تا قبل از وقوع حادثه هیچ مشکل تکلمی نداشته است، دچار لکنت می شود. البته این موارد گذرا هستند. در این موارد زمینه اضطرابی در پدر و مادر وجود دارد و آن ها شخصیت پر استرس را از کودکی از پدر و مادرشان به ارث می برند. این استرس خود را به صورت لکنت زبان نشان می دهد. در این موارد می توان سابقه مثبت لکنت زبان را در پدر و مادر کودک پیدا کرد. ولی در اکثر موارد سابقه مثبت لکنت زبان در پدر و مادر کودکان مبتلا وجود ندارد.

راه های درمان لکنت زبان

افرادی که به این اختلال مبتلا هستند چه اقداماتی را می توانند انجام دهند تا درمان صورت گیرد؟

دکتر یار احمدی می فرمایند در مورد اختلالات ثانویه ( لکنت زبانی که به دنبال سکته مغزی اتفاق می افتد) با درمان های توانبخشی کلامی و گفتار درمانی می توان به درمان بیماری پرداخت. در کودکانی که به لکنت اولیه یا مادرزادی مبتلا هستند، گفتار درمانی کمک زیادی به این افراد می کند. ابتدا گفتاردرمانگر آواها و حروفی که کودک در بیان آن ها دچار مشکل است را پیدا می کند و اینکه کودک از نظر سیستم کلامی چه نوع لکنتی دارد، سپس جلسات مختلف گفتار درمانی برگزار می شود.

درمان دارویی برای لکنت زبان وجود ندارد و بیشتر درمان تمرینی، توانبخشی و گفتاردرمانی است. همچنین از پدران و مادران خواهش می شود که به کودک مبتلا به لکنت زبان توجه کافی و یکسان با دیگر فرزندان شود. در بسیاری از موارد کودکان به دلیل نقص توجه و در نتیجه جلب نظر به صورت ناخودآگاه دچار لکنت زبان می شوند. ما در روانپزشکی به این مورد اختلال تبدیلی می گوییم.

زمانی که کودک مادر یا پدر را صدا می زند، والدین باید به سرعت پاسخ او را با لحن خوبی بدهند و توجه کافی داشته باشند.

اگر فرزند جدیدی به دنیا آمده و سپس کودک بزرگ تر به لکنت زبان مبتلا شده است احتمال دارد که این مورد به دلیل رفتارهای جستجوگرانه باشد. سعی شود که محبت بیشتری به فرزند بزرگ تر بشود و مسئولیت هایی به وی واگذار شود. برای مثال می توان به کودک گفت که از این پس تو باید مراقبت برادر یا خواهر کوچکت باشد. به صورتی که کودک بزرگتر هم وارد بازی شود و احساس نکند که کنار گذاشته شده است. همچنین مادران شاغل در صورت امکان ساعات کاری خود را کاهش دهند تا زمان بیشتری را با کودک خود بگذرانند.

چه کسانی لکنت زبان دارند؟

از منظر علم گفتاردرمانی و تخصص اعصاب و روان، کسانی که برخی حروف را نمی توانند به درستی تلفظ کنند به لکنت زبان مبتلا نیستند. لکنت زبان دو نوع دارد لکنت درشروع جمله که استاپ، وقفه یا تاخیر در شروع کلمه است. لکنت در اواسط جمله که در این حالت افراد شروع به حرف زدن می کنند و در میانه جمله دچار گرفتگی زبان می شوند. گروه دیگر دیسفازی بوده که به علت سکته های مغزی یا تومورهای مغزی اتفاق می افتد. این افراد برای مثال به قاشق، تاسق می گویند و یا یک کلمه دیگر را به جای کلمه ای دیگر به کار می برند.

برخی افراد حروفی مانند” ر “را به صورت ” ل ” بیان می کنند زیرا زبان آن ها قدرت ارتعاش لازم را ندارد. این افراد به خاطر اختلالات آنتاتومی روی زبان (حائل زیر زبان در نقطه جلوتر به زبان وصل شده است و نوک زبان را محدود می کند) ارتعاش لازم را ندارد.

خیلی از این موارد اگر در همان سال های اول تشخیص داده شوند پس از مدتی مغز کدش را عوض می کند و به جای حرف ” ر “همان حرف” ل ” را برای همیشه بیان می کند. مانند تنبلی چشم که یک تصویر به علت خوب ندیدن چشم ما کلا قسمت تفسیر بینایی در مغز را حذف می کند. این ها پس از مدتی دیگر قابل جبران نیست و دچار تنبلی بیان می شوند.

بهتر است والدین این افراد را سریع تر به گفتاردرمانی ببرند یا حتی متخصص گوش و حلق و بینی می تواند با بریدن آن حائل زیر زبان به بیان این حروف کمک کند. قبل از این که مغز سیستم کدینگش را برای همیشه عوض کند می توانند از یک گفتار درمان گر کمک بگیرند. بهتر است که تا قبل از سن 4 یا 5 سالگی این اقدام انجام گیرد و جلسات گفتاردرمانی انجام گیرد.

چه عواملی موجب لکنت زبان می شود؟

عواملی مانند بی توجه به کودک، اضطراب قبل مدرسه، هجرت خانواده از یک شهر به شهر دیگر، جدا شدن از پدر بزرگ و مادربزرگ، رفتن به مهدکودک و حضور در مکان های عمومی و هر شرایطی که موجب افزایش اضطراب در فرد شود لکنت زبان و تیک را ایجاد می کند. این شرایط فقط مختص کودکان نیست در سنین پس از بلوغ ممکن است ایجاد شود که یک اختلال حرکتی به صورت تیک و لرزش را در فرد ایجاد می کند. هر گونه شرایط اضطرابی که موجب افزایش استرس و اضطراب در فرد شود لکنت زبان او شدت می یابد.

طول مدت درمان لکنت زبان حدود 2 سال است که بیمار باید همکاری لازم را داشته باشد و جلسات گفتار درمانی را انجام دهد. باز هم بر اساس شدت بیماری، توانایی فرد، سن شروع درمان و سابقه ای که از بیماری گذشته همه این عوامل در طول مدت درمان تاثیر گذارند.

دمانس یا زوال عقل

دمانس یا زوال عقل به مجموعه ای از علائم کاهش شناختی گفته می شود که در این مورد می توان به فراموشی اشاره کرد. دمانس تنها یک بیماری نیست بلکه نقص حافظه، برقراری ارتباط و فکر کردن را بیان می کند. از آن جائیکه احتمال ابتلا به دمانس با افزایش سن افزایش می یابد، ولی ابتلا به این بیماری با بالا رفتن سن و سال طبیعی نیست.
آنالیزی که در سرشماری اخیری صورت گرفته است بیان می کند که در سال 2010 تعداد 4.7 میلیون نفر از افراد 65 ساله و بالاتر در آمریکا با بیماری آلزایمر زندگی می کنند. انجمن آلزایمر موارد زیر را تخمین می زند:

– بیش از یک دهم از افراد 65 ساله و بالاتر به بیماری آلزایمر مبتلا هستند.

– این آمار در افراد بالای 85 سال به یک سوم می رسد.

در این مقاله به علائم دمانس و درجه بیماری اشاره ای می کنیم.

دمانس یا زوال عقل

علائم دمانس

فردی که به دمانس مبتلا است می تواند هر یک از علائم زیر را نشان دهد و از متداول ترین علائم می توان به از دست دادن حافظه اشاره کرد. برخی علائم را خود بیمار می تواند احساس کند ولی برخی از علائم دیگر توسط اطرافیان بیمار و یا پرستاران مورد توجه قرار می گیرد. در ادامه به برخی از این علائم اشاره می کنیم:

– از دست دادن حافظه – یکی از علائم از دست دادن حافظه پرسیدن سوالی تکراری است.
– عدم توانایی در انجام فعالیت های آشنا – برای مثال درست کردن نوشیدنی و یا آشپزی.
– عدم توانایی در برقراری ارتباط – از یاد بردن کلمات ساده و استفاده از کلمات اشتباه.
– عدم توانایی در جهت یابی – برای مثال گم شدن در خیابانی آشنا
– عدم توانایی در تفکر انتزاعی – برای مثال حساب و کتاب کردن و شمردن پول
– گم کردن اشیاء – فراموش کردن مکان اشیای روزمره مانند کلید، کیف پول و …
– اختلالات خلقی – تغییر ناگهانی خلق و خوی
– تغییر در شخصیت – حساس شدن، مشکوک شدن ، ترسو شدن و …
– از دست دادن ابتکار عمل – از دست دادن علاقه به شروع کاری و یا رفتن به مکانی

با بالا رفتن سن بیمار، علائم مراحل آخر دمانس شدیدتر می شود.

مراحل بیماری دمانس

دمانس به چهار مرحله تقسیم می شود:

– اختلال شناختی خفیف – که در دسته فراموشی جای می گیرد. این بیماری افراد بسیاری را تحت تاثیر قرار می دهد ولی تنها در برخی افراد به دمانس ختم می شود.
– دمانس خفیف – افرادی که به دمانس خفیف مبتلا هستند اختلال شناختی را تجربه می کنند که گاهاً زندگی روزمره آن ها را تحت تاثیر قرار می دهد. از جمله علائم این بیماری می توان به از دست دادن حافظه، گیج شدن، تغییر شخصیت، گم شدن و عدم توانایی برای برنامه ریزی و قبول مسئولیت ها اشاره کرد.
– دمانس متوسط – در این مرحله از بیماری زندگی روزمره چالش برانگیز تر می شود و فرد نیاز به کمک بیشتری دارد. علائم بیماری شبیه به دمانس خفیف است ولی کمی شدت یافته است.
– دمانس شدید – در این مرحله از بیماری علائم بسیار وخیم شده اند. توانایی ارتباط برقرار کردن در این مرحله از بین می رود و بیمار نیاز به مراقبت تمام وقت دارد. کارهای ساده مانند نشستن و بلند کردن سر هم در این مرحبه غیر ممکن می شود. حتی احتمال دارد کنترل مثانه هم غیر ممکن می شود.

منبع : https://www.medicalnewstoday.com/articles/142214.php

سر درد ناشی از درد دندان

آیا سر درد ناخوشایند و درد در ناحیه فک می تواند مربوط به وجود مشکلی در دهان و پوسیدگی دندان ها باشد؟ دندان درد و سر درد ارتباط بسیاری با یکدیگر دارند. در حقیقت افراد مبتلا به دندان درد در مقاطعی از روز به سر درد دچار می شوند. دردی که در اعصاب و ماهیچه های اطراف صورت و گردن متمرکز است می تواند موجب درد در ناحیه گردن و سر شود و گاهی اوقات این قضیه بر عکس است.

سر درد ناشی از درد دندان

دندان درد طولانی مدت

درد در ناحیه سر و دندان ها از طریق عصب تریمینال جابه جا می شود که این عصب بزرگ ترین عصب در سر و بیرون صورت، جمجمه، فک، دندان ها و درصد بالایی از ساختار داخلی دهان است. درد در یک شاخه از عصب، قابلیت فعال کردن دیگر شاخه های عصبی را هم دارد و زمانی که درد مزمن باشد احتمال بیشتری وجود دارد که باعث سر درد شود. در افرادی که سر درد دارند، یک دندان درد طولانی مدت و مزمن می تواند به راحتی باعث سر درد های مزمن شود.

جدا از اینکه بین سر، صورت و فک ارتباط هایی وجود دارد، رفتار های انعکاسی ( عمل و عکس العمل) که در نتیجه انقباض عضلات و فشردن فک و … به وجود می آید هم می توانند منجر به سر درد شوند.

ارتباط بین اعصاب سر

رابطه ی مستقیمی بین سیستم دهانی و کرانیوسرویکال ( مفصل اتصال دهنده مغز به نخاع ) وجود دارد. برای مثال زمانی که فرد دندان های خود را روی هم فشار می دهد، عضله های گردن منقبض می شوند. زمانی که بیماران به آسیب شدید گردن مبتلا می شوند معمولاً تنش زیادی در ناحیه دندان ها وجود دارد و ماهیچه فک درد می گیرد. زمانی که دندان درد شدید باشد، احتمال دارد که موجب درد در ناحیه گردن و فک در همان سمت شود.

زمانی که درد سر و صورت به علت آسیب به دندان و فک ایجاد شود ( برای مثال زمانی که بیمار دندان های خود را برای مدت طولانی روی هم می ساید و به بافت های داخلی و زیرین دندان ها آسیب می رساند) پزشک به سختی می تواند علت درد را تشخیص دهد.

به طور کلی سر دردها نشانه فیزیکی خاصی ندارند و برای پی بردن به علت اصلی سر درد، پرونده پزشکی بیمار بررسی می شود، عکس برداری های مختلف انجام می گیرد و الگوهای سر درد پیگیری می شوند. در صورتی که بیمار تحت درمان میگرن، سردردهای تنشی، درد سینوس و … قرار گیرد و داروها و روش های درمانی مشخصی برای درمان موثر واقع نشوند، معمولاً باید دندان درد و سلامت دندان ها بررسی گردد.

منبع : https://www.medicalnewstoday.com/releases/109590.php